Βλέπουμε το Coco και μιλάμε για την ανθρώπινη απώλεια

Είδαμε πρόσφατα την ταινία Coco και σας περιγράφουμε τις εντυπώσεις μας. Η αλήθεια είναι ότι την είχαμε δει και το 2017, όταν είχε πρωτοβγεί. Δυστυχώς, το 2020 μας στέρησε ένα πολύ κοντινό και αγαπημένο μας πρόσωπο. Έπρεπε επομένως τα παιδιά, και ιδιαίτερα τα μικρότερα, να κατανοήσουν την ανθρώπινη απώλεια. Ενδεχομένως και να αποδομήσουν το φαινόμενο του θανάτου με τον πιο απλό και προσφιλή τρόπο για αυτά. Τι καλύτερο λοιπόν από μια παιδική ταινία;

Το Coco είναι μια ταινία που μας εξιστορεί τις περιπέτειες του μικρού μεξικανού Μιγκέλ. Ο Μιγκέλ μεγαλώνει μέσα σε μια μητριαρχική οικογένεια υποδηματοποιών. Όλοι στην οικογένειά του φτιάχνουν παπούτσια και μόνο παπούτσια. Ο Μιγκέλ όμως θέλει να μάθει να παίζει κιθάρα και να γίνει τραγουδιστής.

Η οικογένειά του όμως μισεί θανάσιμα την μουσική και τους μουσικούς. Ένα μίσος προερχόμενο από κάτι που συνέβη στο παρελθόν. Απαγορεύουν στον Μιγκέλ ακόμα και να ακούει μουσική στην πλατεία του χωριού. Και φυσικά δεν τίθεται ούτε λόγος να του επιτρέψουν να ακολουθήσει τα όνειρά του.

Η Ημέρα των Νεκρών, είναι μια πολύ σημαντική γιορτή στο Μεξικό. Είναι οι ημέρες που οι ζωντανοί τιμούν την ανάμνηση των νεκρών συγγενών τους. Εκείνη την μέρα, ο Μιγκέλ, άθελά του, θα μεταφερθεί στον κόσμο των Νεκρών, κυνηγώντας με πείσμα τα όνειρά του.

Θα συναντήσει τους νεκρούς συγγενείς του και θα διδαχθεί για ποιό λόγο οφείλουμε να θυμόμαστε και να τιμάμε τους νεκρούς. Φυσικά θα μπλέξει σε απίθανες περιπέτειες αναζητώντας την αλήθεια και ανακαλύπτοντας στο τέλος για ποιο λόγο η οικογένειά του μισεί την μουσική. Ακόμα και αν πρόκειται για μια τεράστια παρεξήγηση.

Το Coco είναι μια ταινία με πολλά και δυνατά συναισθήματα. Οι αστείες σκηνές, διαδέχονται τις δραματικές ενώ η συγκίνηση κορυφώνεται, ιδιαίτερα προς το τέλος. Το σενάριο είναι δυναμικό, με εύστοχα μηνύματα, ενώ η πλοκή κρατά το ενδιαφέρον μας αμείωτο. Φυσικά δεν λείπουν και οι ανατροπές και οι ευχάριστες εκπλήξεις.

Στο τέλος, ο θεατής μένει με μια γλυκόπικρη αίσθηση. Το κυριότερο όμως είναι ότι τα παιδιά μαθαίνουν πως ο θάνατος δεν είναι το τέλος. Είναι η αρχή για μια άλλη ζωή, η οποία δεν ξέρουμε πως ακριβώς είναι αλλά έχει άμεση εξάρτηση με την παρούσα ζωή. Και αυτό γιατί όταν οι ζωντανοί θυμούνται τους νεκρούς , τότε αυτοί είναι ευτυχισμένοι. Και ο μόνος τρόπος να χαθείς στην αιωνιότητα είναι όταν θα σε λησμονήσουν όλοι.

Προσωπικά, δεν ξέρω αν είναι αλήθεια. Έτσι μου αρέσει όμως να πιστεύω και νομίζω ότι αυτή η προσέγγιση δεν τρομάζει τα παιδιά, αλλά τα εξοικειώνει με την ανθρώπινη απώλεια και τους διδάσκει κάτι. Όσο μνημονεύεις κάποιον που “έφυγε”, αυτός δεν χάνεται αλλά ζει μέσα από εσένα και τις αναμνήσεις σου.

Δείτε το Coco. Είναι μια ταινία που αξίζει μέχρι και το τελευταίο λεπτό. Τα τραγούδια και οι σκηνές θα μείνουν χαραγμένα στη μνήμη σας για καιρό.

Μπορείτε να βρείτε το trailer της ταινίας εδώ