Αντί εορταστικού λόγου

Κάθομαι να γράψω το σημερινό άρθρο. Τόσες πολλές επιλογές, τόσο μεγάλη θεματολογία και όμως κάτι δεν μου κολλάει. Διπλή γιορτή σήμερα και όμως δεν νιώθουμε τίποτα. Εγκλωβισμένοι ανάμεσα στο καθήκον να προστατεύσουμε τους αγαπημένους μας και στην τρομοκρατία του φόβου, παραμένουμε σπίτι δίχως να κάνουμε τίποτα. Αυτά λοιπόν από εμένα αντί εορταστικού λόγου…

Δεν έχετε όλοι την αίσθηση ότι κάθε μέρα είναι ίδια; Καμιά αλλαγή, κανένα ενδιαφέρον. Όχι όμως σήμερα. Σήμερα είναι μια μέρα που οφείλουμε να την νιώθουμε εορτή, ακόμα και αν είμαστε κλεισμένοι στο σπίτι μας. Και είναι καθήκον μας, ακριβώς όπως προστατεύουμε τα παιδιά μας, έτσι να προστατεύσουμε και την ιστορία μας. Να αφιερώσουμε έστω δέκα λεπτάκια και να τους μιλήσουμε για την διπλή σημερινή εορτή.

Ευαγγελισμός της Θεοτόκου και η έναρξη της Ελληνικής Επανάστασης. Από την μια μία ιδιαιτέρως σημαντική ημέρα για την θρησκεία μας. Μια ημέρα που μας εισάγει σταδιακά στο κατανυκτικό κλίμα των ημερών και μας προετοιμάζει για την Μεγάλη Εβδομάδα. Φυσικά είναι αρκετοί αυτοί που θα σπεύσουν να διαφωνήσουν. Ποιο κλίμα και ποια Μεγάλη Εβδομάδα; Το ότι συμβαίνει αυτή η πανδημία, δεν σημαίνει ότι παύουν όλα και έρχεται το τέλος. Μία κρίση είναι και θα περάσει. Εξάλλου εμείς οι Έλληνες, μαθημένοι είμαστε στις κρίσεις.

Δεν το βάζουμε κάτω όμως.

Ακόμα και με κλειστές τις εκκλησίες, μπορούμε να κάνουμε την προσευχή μας, να ακούσουμε μια ακολουθία από το Internet, έστω να ανάψουμε το καντηλάκι μας. Και στους νεοφιλελεύθερους γονείς που θα σπεύσουν να με κατακρίνουν για τις “παλαιϊκές” αντιλήψεις μου ή για την ανάγκη μου για πίστη, έχω να τους προτείνω κάτι. Αντί να αποσιωπάτε τελείως από τα παιδιά σας τις εορτές και τα σημεία αναφοράς της Ορθοδοξίας, μιλήστε τους χωρίς προκαταλήψεις για αυτά. Και αφήστε τα παιδιά σας να επιλέξουν. Ίσως εκπλαγείτε και εσείς οι ίδιοι από την αντίδρασή τους.

Και προχωράμε στην δεύτερη μεγάλη εορτή για σήμερα. Ημέρα της Ελληνικής Επανάστασης, Εθνικής Επετείου και η αρχή του νέου ελληνικού κράτους. Με τα όποια αρνητικά και τις όποιες παραφωνίες. Ναι η ελληνική επανάσταση δεν ήταν τέλεια, ναι δεν βοήθησαν όλοι οι Έλληνες, ναι υπήρχαν Έλληνες που ήταν ενάντιοι σε αυτήν εξαιτίας των συμφερόντων τους. Υπήρχαν όμως απλοί άνθρωποι που έγιναν πολεμιστές και ήρωες. Που έπεσαν για ένα όραμα. Και αυτό το όραμα δεν είναι άλλο από μια Ελλάδα ελεύθερη και ενωμένη.

Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, Μάρκος Μπότσαρης, Μαντώ Μαυρογένους, Οδυσσέας Ανδρούτσος. Είναι μόνο λίγοι από τους εκατοντάδες. Οφείλουμε να αφιερώσουμε έστω και λίγα λεπτά, να μιλήσουμε στα παιδιά μας για αυτούς. Για την Επανάσταση, για τις μάχες, για τις νίκες αλλά και τις ήττες. Και μετά να αφιερώσουμε λίγα λεπτά ακόμα για να τους πούμε τι συνέβη μετά . Ότι Έλληνες κυνήγησαν Έλληνες, για την εξουσία και το χρήμα. Μετά από τόσους αγώνες και θυσίες, οι έριδες έγιναν και πάλι πράξη. Η κατάρα του Έλληνα. Αυτό κρατώ εγώ σαν το πιο σημαντικό σημείο. Σε αυτό πρέπει να επικεντρωθούμε και να διδάξουμε στα παιδιά μας πως να το αποφυγούν. Γιατί τα παιδιά μας είναι οι αυριανοί πολίτες αυτής της χώρας, είναι το μέλλον της Ελλάδας.

Ας μην παραλείψουμε να αναφέρουμε στα παιδιά μας τα λόγια του ισπανοαμερικανού φιλόσοφου George Santayana.

Αυτοί που δεν θυμούνται το παρελθόν τους, είναι καταδικασμένοι να το επαναλάβουν.

Δεν θα σας κουράσω πολύ ακόμα. Θλίβομαι όμως που θα περάσει αυτή η μέρα έτσι. Με πιάνει μια μεγαγχολία. Όχι, δεν είναι μια απλή μέρα. Είναι μια μέρα που πρέπει να είμαστε διπλά περήφανοι.

Και στους φίλους μου που θα σπεύσουν να μου προσδώσουν ένα κάρο επίθετα και χαρακτηρισμούς, λίγα ακόμα λόγια.

Καλώς ή κακώς μεγάλωσα έχοντας στην καρδιά μου το τρίπτυχο “Πατρίδα, Θρησκεία, Οικογένεια” και έτσι συνεχίζω να πορεύομαι. Δεν έχω τίποτα να χωρίσω με όποιον δεν το συνερίζεται ούτε και τους εναντιώνομαι.

Όπως οι ομοφυλόφιλοι φίλοι μου στεναχωρήθηκαν που αναβάλλεται το Europride, έτσι αφήστε και εμένα να στεναχωρηθώ που δεν θα γίνουν παρελάσεις.

Όπως δεν ενοχλώ τους “άθεους” φίλους μου, έτσι αφήστε και εμένα να λυπάμαι που είναι κλειστοί οι ναοί.

Όπως οι φιλόζωοι φίλοι μου λατρεύουν τα κατοικίδιά τους, έτσι αφήστε και εμένα να λατρεύω τα παιδιά μου.

Δεν έχουμε τίποτα να χωρίσουμε. Είμαστε όλοι πρώτα Έλληνες και μετά πολίτες του κόσμου. Και αυτό δεν θα πρέπει να το ξεχνάμε.

Ας γιορτάσουμε λοιπόν σήμερα όλοι μαζί. Για την Ελλάδα μας

Αυτά λοιπόν από εμένα αντί εορταστικού λόγου…