Το πρόσωπο που οδήγησε στην δημιουργία του Άμλετ

Άμνετ και Άμλετ είναι το ίδιο όνομα και συναντάται συχνά και με τους δύο τύπους τον 16ο και 17ο αιώνα. Διαβάζοντας λοιπόν τον τίτλο του βιβλίου, αναπότρεπτα οδηγούμαστε στο συμπέρασμα ότι αναφέρεται ή έστω έχει σχέση με το σπουδαίο έργο του Σαίξπηρ.

Πρόκειται για ένα ιστορικό μυθιστόρημα της Μάγκι Ο’Φάρελ, η οποία εμπνεύστηκε από τις σύντομες και λιτές αναφορές της Ιστορίας στον μοναδικό υιό του Ουίλλιαμ Σαίξπηρ που χάθηκε σε πολύ μικρή ηλικία. Θέλοντας να αποτίσει φόρο τιμής σε ένα πρόσωπο ξεχασμένο από την Ιστορία, με έρευνα βασισμένη σε πραγματικά γεγονότα και στοιχεία, πλάθει μια υπόθεση που κάλλιστα θα μπορούσε να είναι μια εκδοχή της πραγματικότητας.

Ποιά όμως είναι η ιστορία του Άμνετ;

Στο Στράτφορντ, ένας δάσκαλος λατινικών, κόντρα στη θέληση της οικογένειάς του, ερωτεύεται και παντρεύεται μια μεγαλύτερη γυναίκα, ένα πλάσμα αλλιώτικο, φερμένο από τα βάθη του δάσους. Οι καρποί του θυελλώδους έρωτά τους θα είναι τα τρία παιδιά τους. Η μεγαλύτερη Σουζάνα και τα δίδυμα, Άμνετ και Τζούντιθ. Ο πατέρας ακολουθεί το πεπρωμένο του και μετακομίζει στο Λονδίνο όπου σύντομα γίνεται γνωστός θιασάρχης.

Πίσω στο Στράτφορντ, το άλλοτε ελεύθερο και αδάμαστο πνεύμα της γυναίκας του, εγκλωβίζεται στη συμβίωση με την οικογένεια του άντρα της, και με την καθημερινή ενασχόληση με τα παιδιά και τις οικιακές δουλειές. Μόνη της διέξοδος, η τέχνη που της κληροδότησε η μητέρα της. Καλλιεργεί βοτάνια, βοηθά, ανακουφίζει και θεραπεύει τον κόσμο που την έχει ανάγκη.

Ο Άμνετ και ο Άμλετ είναι το ίδιο πρόσωπο

Όταν όμως ο λοιμός μπει ύπουλα στο σπιτικό της και σφίξει την μέγγενή του γύρω από τα δίδυμα παιδιά της, τότε το ένα θα πρέπει να θυσιαστεί για να ζήσει το άλλο. Η Άγκνες θα δοκιμάσει όλα τα γιατροσόφια για να σώσει την κόρη της. Είναι όμως τόσο απορροφημένη, που δεν θα μπορέσει να δει ποιος είναι αυτός που στην πραγματικότητα έχει επιλέξει ο Θάνατος.

Στον Άμνετ, το σύνολο της πλοκής εστιάζει και είναι δοσμένο από την πλευρά της Άγκνες, της μητέρας που πάλεψε να κρατήσει τα παιδιά της στην ζωή. Από τα πρώτα της χρόνια, η Άγκνες ήταν διαφορετική, παιδί της μάνας της και του δάσους, ένα αερικό, που ζούσε σε απόλυτη αρμονία με την φύση, με σκοπό της να γιατρεύει τον πόνο των ανθρώπων. Μετά τον θάνατο της μητέρας της, η συμβίωση με την μητριά της ήταν απλά μια κατάσταση από την οποία πρόσμενε καρτερικά μια διέξοδο.

Και την βρήκε στο πρόσωπο του νεαρού δάσκαλου λατινικών των ετεροθαλών αδερφών της. Μετά τον γάμο της, οι ελπίδες για μια ζωή όπως την επιθυμούσε εξανεμίζονται εξαιτίας της οικογένειας του αντρός της. Άλλη μια ανυπόφορη συμβίωση, η οποία όμως πνίγει και την Άγκνες και τον άντρα της. Στην σκιά του βίαιου πατριάρχη πεθερού της, επιλέγει να σώσει τον άντρα της. Προσφέρει πνοή ζωής σε εκείνον στέλνοντάς τον στο Λονδίνο, ενώ αυτή υπομένει την καθημερινή φθορά, μια καθημερινότητα που απλά ζει ασθμαίνοντας. Τα παιδιά και τα γιατρικά της είναι οι μόνες ανάσες που την κρατούν στην ζωή.

Ο Θάνατος όμως θα της στερήσει άλλη μια αναπνοή.

Αυτή την φορά γινόμαστε μάρτυρες του βαθύτερου πόνου μιας μάνας. Ο χαμός του παιδιού της, η αδυναμία να το αποχωριστεί, η άρνηση, οι προσπάθειες να το κρατήσει ζωντανό στη μνήμη της. Η καθημερινή αναζήτηση να βρει το πνεύμα του κάπου, ένα σημάδι της ύπαρξής του. Όλος αυτός ο θρήνος και ο σπαραγμός μιας δυναμικής και ανεξάρτητης γυναίκας που ξαφνικά χάνει το νόημα της ύπαρξή της. Και φυσικά η δοκιμασία που πρόκειται να υποστεί ο ήδη ταραγμένος γάμος της καθώς ο σύζυγός της συνεχίζει την καριέρα του στο Λονδίνο.

Το μεγαλύτερο μέρος του βιβλίου είναι μυθοπλαστικό. Τα ιστορικά δεδομένα για την ζωή του Άμνετ είναι ελάχιστα και η αιτία θανάτου του είναι άγνωστη. Η συγγραφέας όμως κατορθώνει με έναν εξαιρετικά δραματικό και συγκινητικό τρόπο να θίξει ευαίσθητα θέματα της ζωής και της κοινωνίας του τότε αλλά και του σήμερα.

Θα μπορούσα να γράφω για ώρες αναλύοντας συναισθήματα και σκέψεις που μου δημιούργησε αυτό το βιβλίο. Για εμένα ο Άμνετ είναι ένα αριστούργημα. Μια ελεγεία για τη ζωή και τον θάνατο, μια ωδή στη σχέση των διδύμων, ένας ύμνος στη δύναμη της φύσης και του υπερφυσικού, μια κραυγή για τον πόνο της απώλειας. Και φυσικά ένα ταξίδι, μια συνεχής αναζήτηση μέχρι να βρει ο καθένας αυτό που πραγματικά αναζητά.

Κλείνω με την καταληκτική και πιο δυνατή φράση του Άμνετ.