Σαν σήμερα…

Ιστορία μιας γέννας

Σαν σήμερα πριν από 5 χρόνια…στο τέλος της 3^ης μου εγκυμοσύνης

24/1/17 ξύπνησα στον ύπνο μου από έντονο πόνο…είχα υγρά…έκανα το μπάνιο μου και περίμενα να δω πως θα εξελιχτεί. Τα δύο παιδιά με υψηλό πυρετό στον κάτω όροφο του σπιτιού και την βοήθεια της γιαγιάς κ του παππού για να μην με κολλήσουν. Αφού πέρασε μια ωρίτσα χωρίς την παραμικρή ενόχληση έπεσα για ύπνο. Το πρωί λέω στον Γιώργο πως θα γεννούσαμε. Τον άφησα να πάει στην δουλειά και θα του τηλεφωνούσα όταν ερχόταν η ώρα. Ξυπνήσαμε όλοι, και παρόλες τις συσπάσεις κάθισα να πάρουμε πρωινό με τα παιδιά.

10:30 μου τηλεφωνεί ο Γιώργος, ανήσυχος που δεν τον είχα πάρει ακόμα και με ρώτησε αν τηλεφώνησα στον γιατρό. Θα τελειώναμε το πρωινό και θα του τηλεφωνούσα. Εν τω μεταξύ οι συσπάσεις συνεχιζόταν κανονικά. Ο γιατρός μου είπε πως πρέπει να πάω άμεσα στην κλινική.

Ο χρόνος κύλησε μέχρι να επιστρέψει ο Γιώργος και να πάμε στην κλινική. …Με λες αναίσθητη; Οι συσπάσεις πιο έντονες και τακτικές.

Μέρα αφασίας! Δεν εξηγείται αλλιώς! Στην κλινική οι μαίες με θεώρησαν άλλο ένα «περιστατικό λάθους συναγερμού» και με άφησαν να περιμένω! Περπατούσα άνετα, διαχειριζόμουν τους πόνους και δεν αντιλήφθηκαν Ότι γεννάωωωωω!!!!! Όταν ανέφερα ότι έχω συσπάσεις ανά …ούτε θυμάμαι ανά πόσα λεπτά, με εξέτασαν και έπαθαν πλάκα, γιατί όντως γεννούσα (διαστολή 7), αλλά εξ όψεως δεν το έδειχνα.

Και έτσι να μην σας τα πολυλογώ μπήκα στην αίθουσα τοκετού και γέννησα πριν καλά καλά το καταλάβω! Ούτε επισκληρίδειο δεν πρόλαβα να κάνω! (αυτό το κατάλαβα!)

“Να σας ζήσει η κορούλα”, λέει ο γιατρός. Δεν δίνω σημασία.

“Να σας ζήσει”, ξαναλέει.

Μάλλον δεν ακούσαμε καλά, γιατί ούτε εγώ αντιδρώ μα ούτε και ο Γιώργος που είναι δίπλα μου όλη την διάρκεια του τοκετού.

Κορούλα είπε; Μα πώς; Εμείς ήμασταν σίγουροι ότι έχουμε αγόρι!

Δεν σας είπα το πιο σημαντικό!  Είχαμε αποφασίσει να μην μάθουμε το φύλο του παιδιού μιας και είχαμε και αγόρι και κορίτσι. Ο Γιώργος όμως, ως έμπειρος πλέον πατέρας – τρίτη εγκυμοσύνη βλέπετε-, στον μεγάλο υπέρηχο κάτι είδε. Μόνος του, γιατί ο γιατρός δεν άφησε να εννοηθεί ποτέ κάτι σχετικό.  Δεν ξέρω τι, αλλά από εκείνη την στιγμή χωρίς να το αποκαλύψουμε σε κανέναν μέσα μας ξέραμε ότι περιμένουμε αγόρι. Καλό ε;

Μέσα από όλη αυτή την διασκεδαστική περιπέτεια ήρθε στον κόσμο η πεταλουδίτσα μας, η Δημητρούλα μας! Ένα κορίτσι με τρομερή αυτοπεποίθηση και ζωντανό γέλιο!

5 χρόνια τώρα μας χαρίζει στιγμές ευτυχίας και χαράς μαζί με τα αδέρφια της!

Να σε χαιρόμαστε αστεράκι μας!

Σχόλια:

Δεν ξέρω για σας, αλλά κάθε γέννα μου άφηνε ένα αίσθημα πολύ γλυκό, παρόλο τον πόνο. Ένιωθα παράξενα ωραία μετά από κάθε τοκετό!

Και κάθε φορά που έρχονται τα γενέθλια των παιδιών αναπολώ όλες τις στιγμές που πέρασα μέχρι να κρατήσω στα χέρια μου το κάθε αγγελουδάκι. Τις νοσταλγώ, συγκινούμαι και γελώ με τα όσα αστεία μου συνέβησαν!

Και για το τέλος μια συμβουλή:

Μην εμπιστεύεστε ποτέ τους συζύγους σας όταν το παίζουν μικροί γιατροί λόγω εμπειρίας σε περιπτώσεις εγκυμοσύνης (όταν δηλαδή δεν είναι πρωτάρηδες μπαμπάδες)! Ούτε όμως και σε όσους/-ες από το σχήμα της κοιλιάς ξέρουν το φύλο του μωρού. Θα την πατήσετε!😉

Βρείτε και άλλες ιστορίες και περιπέτειές μας εδώ

Αν σας άρεσε το άρθρο μας, ακολουθήστε μας στο Facebook , στο Instagram, πλέον και στο Pinterest!